Bohaterowie Niepodległej

Henryk Bolesław Dyduch

Henryk Bolesław Dyduch urodził się 3 października 1896 r. w Nowosielcach w województwie lwowskim. Był starszym synem Wojciecha Dyducha i Reginy. Ukończył gimnazjum realne w Łańcucie. Maturę zdał w 1921 r. 1 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu, został wcielony do armii austro-węgierskiej. W 1916 r. ukończył szkołę oficerów rezerwy w stopniu podporucznika. Jesienią 1918 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a w czerwcu 1919 r. do Wojska Polskiego, gdzie został przydzielony do 39. pułku piechoty Strzelców Lwowskich, stacjonującego w Jarosławiu. W październiku 1919 r. został odkomenderowany do Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu i sierpniu 1920 r. walczył w 2. pułku piechoty Obrony Warszawy. W listopadzie 1920 r. został przydzielony do Komisji Weryfikacyjnej Oddziału V Sztabu Generalnego WP. W latach 1921–1922 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Po wybuchu II wojny światowej został dowódcą II batalionu Ośrodka Zapasowego 24. Dywizji Piechoty w Przemyślu. Walczył m.in. na północnym odcinku obrony miasta. W końcowej fazie walk o Lwów 20 września 1939 r. jego batalion wraz z batalionem mjr. Eugeniusza Lityńskiego z 11. Karpackiej Dywizji Piechoty przedostał się do miasta przez niemieckie pozycje. Po wkroczeniu do Lwowa oddziałów armii sowieckiej, podobnie jak kilka tysięcy innych polskich oficerów, Dyduch został internowany w obozie w Starobielsku, a wiosną 1940 r. zamordowany w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca tr.

Opcje strony

do góry