BIŃKOWSKI Adam
BIŃKOWSKI Adam, urodzony 24 grudnia 1891 r. w Mosinie, pow. Śrem. Syn Adama (mistrza stolarskiego) i Marii z d. Werner. Ukończył szkołę powszechną w Mosinie. Rozpoczął pracę, jako uczeń drogeryjny w aptece. W 1912 r. został kierownikiem apteki w Opolu., a w 1913 r. w Lüben na Dolnym Śląsku. Został przeniesiony na stanowisko kierownika oddziału farmaceutycznego Towarzystwa Akcyjnego w Poznaniu. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii pruskiej. W szeregach kompanii karabinów maszynowych 245. pułku piechoty walczył przez trzy lata w Belgii i we Francji. Został awansowany do stopnia kaprala. W grudniu 1918 r. wziął udział w powstaniu wielkopolskim. 16 stycznia 1919 r. skierowano go na trzymiesięczne przeszkolenie w 1. kompanii lotniczej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Poznaniu. Ukończył je 24 kwietnia 1919 r. Został awansowany do stopnia plutonowego, a następnie sierżanta. 27 kwietnia 1919 r. przydzielono go do III eskadry lotniczej. W grudniu 1919 r. zdał egzamin na aspiranta oficerskiego i został awansowany do stopnia podchorążego w korpusie osobowym oficerów lotnictwa. Latał bojowo na froncie galicyjskim i białorusko-litewskim. Został przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Orderu Virtuti Militari. W 1920 r. urlopowano go bezterminowo ze służby wojskowej. Pracował w Urzędzie Walki z Lichwą w Warszawie. W lipcu 1921 r. został dyrektorem drogeryjnym francuskiej firmy działającej w Polsce. Zamieszkał w Kobylinie. W 1925 r. mianowano go na stopień podporucznika obserwatora w korpusie oficerów rezerwy lotnictwa. Działał w Lidze Obrony Powietrznej Państwa. We wrześniu 1939 r. przydzielono go do Bazy Lotniczej nr 3. Po 17 września 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli. Osadzono go w obozie w Kozielsku, skąd korespondował z rodziną. Jego nazwisko znajduje się na liście wywozowej nr 029/3 z 13 kwietnia 1940 r.
Został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w kwietniu 1940 r. w katyńskim lesie. W czasie ekshumacji wiosną 1943 r. jego zwłoki oznaczono numerem 2751.
Odznaczony Krzyżem Walecznych (za wojnę polsko-bolszewicką 1920 r.) i niemieckim Krzyżem Żelaznym II klasy (za walki w I wojnie światowej).
Był żonaty z Matyldą Liepolt. Miał dwoje dzieci: Gerwazego Adama (ur. 1923 r.) i Monikę Stefanię (ur. w 1926 r.).
Inwentarz dokumentów katyńskich przechowywanych w Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie, Kraków 2002, s. 36-37;