Katyń 1940

Urodził się 11 września 1912 r. w Żurawicy pod Przemyślem, jako syn Edwarda i Heleny Julii z Michalików. Maturę zdał w Przemyślu w 1 Gimnazjum im. Słowackiego.
Do wojska Polskiego wcielony został 18 września 1933 r., ze skierowaniem do Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy przy 54 Pułku Piechoty. 28 września 1933 r. złoży przysięgę wojskową, a 11 grudnia tego roku awansowany został do stopnia starszego strzelca (kapralem został 4 czerwca 1934 r.).
Kaprala Cichobłazińskiego opiniowano jako „dość energicznego, o dużym poczuciu honoru i godności osobistej, dość zdyscyplinowanego, o stosunku do służby wojskowej pod każdym względem poprawnym”.
W opinii z roku 1936 zwraca uwagę komentarz „dzięki pracy nad sobą w znacznym stopniu uzupełnił zapas wiadomości wojskowych”. Oceniano także , że jest „inteligentny, bardzo spokojny, fizycznie wytrzymały, bardzo chętny do pracy, samodzielny, potrafi zainteresować podwładnych i kierować nimi…” 5 marca 1937 r. Komisja Kwalifikacyjna w 54 Pułku Piechoty uznała, że „plut. podch. Cichobłaziński Zbigniew Jacek pod każdym względem nadaje się na podporucznika rezerwy”. Awansowany ze starszeństwem od 1 stycznia 1937 r., otrzymał przydział do 75 Pułku Piechoty.
Ppor. rez. Cichobłaziński był w tym czasie pracownikiem PKP na stanowisku dyżurnego ruchu w Katowicach-Szopienicach. „Stanowisko ma dobre – czytamy w opinii wojskowej, wystawionej w Chorzowie 24 czerwca 1938 r. – Warunki materialne dobre, bez trosk rodzinnych, przy dobrej pracy może być dobrym dowódcą plutonu…”
16 stycznia 1939 r. wziął ślub cywilny, a po dwóch miesiącach kościelny z Adelajdą Anną z domu Gawantka. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany został do 75 PP w Ośrodku Zapasowym 23 Dywizji Piechoty i prawdopodobnie w jego składzie walczył w kampanii wrześniowej. Nie wiadomo, kiedy dostał się do niewoli sowieckiej. Zachowała się kserokopia listu napisanego przez niego w Kozielsku 21 listopada 1939 r.
W obozie we własnoręcznie wykonanym kalendarzyku pod datą 18 kwietnia 1940 r. (ostatni zapis) zanotował zakupy (?) w obozowym sklepiku, a 19 lub 20, na podstawie „listy wywózkowej” 035/3, wysłano go do Katynia. Ekshumowany został w maju lub czerwcu 1943 r. Według pierwszej informacji zamieszczonej w „Nowym Kurierze Warszawskim” opisany pod numerem 03225 jako „nierozpoznany ppor.”, przy którym znaleziono „nieczytelne świadectwo szczepienia w Kozielsku, notes i łańcuszek”.
W maju 2002 r. w Instytucie Ekspertyz Sądowych w Krakowie udało się na świadectwie szczepienia odczytać kilka liter. Treść zapisków potwierdziła zamieszkała w Katowicach wdowa Adelajda Cichobłazińska, obecnie Biesiada. To ona, razem z matką, wysłały do Kozielska szalik, o którym autor pamiętnika wspomina 10 stycznia 1940 r.
CAW AP 2654; AM 3225 (Cichobrzynski); PCK, s. 4 (Cichobrzyński); GK 1943, nr 165 (19 VII) (Nierozpoznany ppor.); NKW 1943, nr 262 (10-11 VII); Tucholski s. 87 (Cichobłaziński oraz Cichobrzyński); Karta, s. 40 (Cichobładziński); WPH 1990, nr 3-4, s. 363; NKW 1943 nr 162 (10-11 VII); Księga, s. 80; relacje: Adelajdy Cichobłazińskiej-Biesiada, Teresy Dąbrowy i Urszuli Zabłockiej.

Przypisy do dziennika (XX/2, s. 111-112):
12 stycznia – w Borszczowie mieszka stryj Franciszek Cichobłaziński.
1 stycznia – Adelajda Cichobłazińska (z domu Gawantka) oraz Anna Gawantka (teściowa).
16 stycznia – rocznica ślubu cywilnego (16 I 1939).
21 stycznia – Lucyna Kalka, świadek ślubu.
30 marca – informacja błędna, Szopienice nie były bombardowane.
 

XXXII. Ppor. rez. Zbigniew Hiacynt CICHOBŁAZIŃSKI (AM 3225)
Znaleziono – GK (nierozpoznany ppor.): nieczytelne świadectwo szczepienia w Kozielsku, notes i łańcuszek