SOKOŁOWSKI Józef
SOKOŁOWSKI Józef IV, urodzony 28 lipca 1891 r. w Paleńczycach, woj. kijowskie. Syn Ignacego (agronoma) i Adeli z d. Szelepińskiej. Uczęszczał do gimnazjum humanistycznego w Kijowie. Konspiracyjnie uzupełniał wiedzę z zakresu literatury i historii Polski. W 1913 r. został powołany do armii rosyjskiej. Po szkoleniu unitarnym i ukończeniu pułkowej szkoły podoficerskiej skierowano go na stanowisko dowódcy plutonu piechoty na front zachodni. W połowie lipca 1914 r. został ranny. Mianowano go podporucznikiem. Po sześciu miesiącach został awansowany na stopień porucznika. W pierwszych tygodniach 1917 r. ponownie był ranny. Po wybuchu rewolucji lutowej przeniesiono go do pułku zapasowego w Biełgorodzie, gdzie tworzył zapasowy dywizjon kawalerii dla oddziałów polskich. Wraz z dywizjonem przeszedł do 1. pułku ułanów na froncie polsko-bolszewickim. Został zweryfikowany w stopniu rotmistrza. W lipcu i sierpniu 1920 r. dowodził jednocześnie oddziałem sztabowym, pododdziałem taczanek i pododdziałem łączności 108. pułku ułanów. Po powrocie do 1. pułku ułanów objął stanowisko dowódcy szwadronu karabinów maszynowych. W 1923 r. ukończył dziewięciomiesięczny kurs w Centrum Szkolenia Kawalerii w Grudziądzu i pięciotygodniowy kurs oficerów sztabowych w Rembertowie. 1 listopada 1924 r. objął stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii przy 4. Brygadzie Kawalerii. 1 lipca 1925 r. został awansowany na stopień majora i przeniesiony do 10. pułku ułanów litewskich w Białymstoku. Wkrótce przeniesiono go na stanowisko dowódcy szwadronu pionierów 1. Dywizji Kawalerii. W czerwcu 1927 r. został przeniesiony na stanowisko kwatermistrza 22. pułku ułanów. W lipcu 1929 r. mianowano go zastępcą dowódcy 21. pułku ułanów. Od kwietnia 1930 r. był rejonowym inspektorem koni w Tarnopolu. W kwietniu 1933 r. przeniesiono go do dyspozycji Dowódcy Okręgu Korpusu VI. 31 lipca 1934 r. przeszedł w stan spoczynku. Mieszkał w Tarnopolu. Po 17 września 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli. Osadzono go w obozie w Kozielsku. Jego nazwisko znalazło się na liście wywozowej 017. Wywieziono go z obozu 8 lub 9 kwietnia 1940 r.
Został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD katyńskim lesie w kwietniu 1940 r. W czasie ekshumacji wiosną 1943 r. jego zwłoki oznaczono numerem 3439.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, francuskim Medaile Interalliee.
Był żonaty z Jadwigą Kownacką, miał córkę.
Inwentarz dokumentów katyńskich przechowywanych w Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie, Kraków 2002, s. 68-69;